maandag 4 december 2023
zaterdag 9 september 2023
Pre-order
Mijn nieuwe boek is Doorgaan -leven en sporten met MS- is al te bestellen. Vanaf 15 september 2023 worden bestellingen doorgevoerd.
donderdag 31 augustus 2023
donderdag 21 april 2016
www.beweegredenen.blogspot.com
Op 14 april 2015 heb ik op dit blog het laatste blogbericht geschreven. Daarna ben ik verder gaan schrijven op een blog met een andere naam: www.beweegredenen.blogspot.com
dinsdag 14 april 2015
Professor Scherder
In het ledenblad van
de PGGM staat een interview van professor Scherder. Ik ben altijd erg geïnteresseerd
in zijn boodschap die hij te vertellen heeft over het functioneren van het
brein. De invloed van beweging hierop. Als MS-patiënt is het natuurlijk heel
hoopvol als je zelf invloed uit zou kunnen oefenen op het functioneren van het
brein. Maar wat zou ik dan willen vragen? Dat is dan weer moeilijk. Is het
sowieso een verloren zaak als er schade is aangericht en prikkels niet meer
doorgegeven worden? Nou is het bij mij niet zo dat er op een bepaalde plek
prikkels helemaal niet meer doorkomen. Wel heb ik te maken met krachtsverlies,
komen prikkels na een tijdje gebruik minder door. Volgens mij is er dus geen
enkele functie helemaal verloren. Is dat dan te trainen en hoe?
Ik werk al 23 jaar
parttime in de kinderopvang en zou dat graag nog lang vol willen houden. Tot
dusverre gaat dat goed. Ondanks het feit dat ik in mijn tiende jaar zit van
gediagnosticeerde MS. Bewegen doe ik ook nog wel zoveel. Hardlopen gaat jammer
genoeg minder goed. Het wordt steeds moeilijker om mijn benen voldoende
op te tillen. Toch vrij essentieel als je wil rennen… Ook train ik nog in de
sportschool en heb ik wekelijks fysiotherapie waarbij we trainen voor
evenwicht, balans en coördinatie. Ik weet best veel over MS. Toch snap ik het
ook weer helemaal niet. Hoe kan het dat je een bepaalde beweging wel een paar
keer kan maken, maar dat het daarna steeds minder wordt totdat het helemaal
niet meer gaat. Hoe kan het dat het na een rustperiode weer herstelt? Om
vervolgens de volgende keer weer na een aantal keer te haperen. ‘Beweging
veroorzaakt acute veranderingen in het brein. Je maakt meer zenuwcellen en
bloedvaten aan, er ontstaat een groter aantal contactpunten tussen de
zenuwuiteinden zodat die informatie uit kunnen wisselen. Hoe vaker je jezelf
uitdaagt hoe beter, creatiever en flexibeler je brein functioneert. Je bouwt
een cognitieve reserve op. Als er een ziekte in ons brein komt, dan blijven
mensen met een hoge cognitieve reserve het langer beter doen.’ Zou ik, als ik
snap waar er in mijn brein beschadigingen zitten,weten op welk gebied ik kan
trainen om een nieuwe verbinding aan te leggen om dezelfde aansturing of
hersenactiviteit wel weer mogelijk te maken? Of kan dat gewoon niet? Een
gevalletje jammer, maar helaas.
Dus beste professor
Scherder, wat gaan we doen?
Maandag niet naar de
sportschool geweest, ik was zó moe! Was misschien toch wel beter geweest. Morgen
kan ik ook al niet naar mijn hardlooptraining, ik heb een andere afspraak. Daar
ga ik wel op de fiets naartoe. Telt dat ook? Toch zeven kilometer heen en weer
terug. Dat heb ik overigens vandaag ook al gedaan. En gewerkt. Dus best goed
bezig. Denk ik…..vast wel!
woensdag 8 april 2015
Mand!
Eén van de eerste
dingen die ik vandaag gedaan heb is het in de container gooien van drie paar
oude hardloopschoenen. Niet dat er zoveel mee verloren ging trouwens.
Afgesleten zool aan de voorkant en een gat bij de grote teen. Maar toch. Al
tijden ligt er een onoverzichtelijke berg met hardloopschoenen bij de
achterdeur. Op de één of andere manier ben ik er aan gehecht. Maar ja, nu het
eind van mijn hardlooptijdperk in zicht komt kan ik toch op zijn minst de
ongebruikte versleten exemplaren weggooien. Het ziet er netjes uit, bij de
achterdeur. Een beetje kaal, dat wel. Ik
heb er nog wel een stuk of wat hoor. Hardloopschoenen in redelijke staat. Vanochtend
weer naar de training geweest. Lekker getraind? Neuh, niet echt. Je kan het
amper trainen meer noemen. Ik slof en schuifel wat, daar over de baan. Ergens
heb ik nog steeds de stille hoop dat het volgende week, of anders dan die week
weer wat beter zal gaan. Maar hoe langer het duurt hoe meer ik besef dat het
waarschijnlijk niet het geval zal zijn. De laatste tijd hoor ik steeds een stem
in mijn hoofd: “Voordat de rode toplaag erop zit, Jolanda, zal jij niet meer
lopen op die baan.”
Zo neem ik langzaam
maar zeker steeds meer afscheid van de dingen die ik kon. Op hardloopgebied
dan. De trainingsrondjes gingen van vijf keer in de week naar twee keer. De
afstand van een dikke twaalf kilometer naar een pietepeuterig rondje van vier. Het rondje van vier al een
hele tijd met wandelpauzes. De stevige intervaltrainingen waar ik vooraan bij
de middenmoot meedeed zijn veranderd naar een beetje achteraan sukkelen in de
groep en niet echt meer meedoen met het trainingsprogramma. Het doet me denken
aan dat filmpje van die man die iets over een bijzonder mandje moet vertellen. Eerst
begint hij uitgebreid te vertellen over zijn bijzondere mandje. Dan krijgt hij
instructies dat het korter moet. Hij begint zijn verhaal nu iets compacter af
te steken. Weer moet het korter. Iets gehaast nu vertelt hij kort over zijn
mandje. Zo gaat dat nog een paar keer. Op het laatst hoor je alleen nog maar: “Mand!”
Zo langzamerhand kom
ik ook in dat stadium denk ik. Dat het niks meer is. Er blijft zo weinig over. Mand
dus. Wen er maar aan, er zullen wel meer momenten komen van afscheid nemen.
Het is ook een
eenzaam bestaan, dat lopen in een trainingsgroep waar je niet meer meekan. Je
lijkt te verdwijnen naar de achtergrond. Als een stipje dat steeds minder
meedoet. Lang heb ik nog mijn eigen plan kunnen trekken tijdens een training. Had
ik er plezier in om het trainingprogramma om te buigen naar dat wat binnen mijn
mogelijkheden lag.
Nou ja, zelf maar
wat blijven lopen dan. Of misschien dat het volgende week weer wat beter gaat? O
nee, dan kan ik toch al niet. Wat maakt het ook uit. We doen maar wat. “Mand!”
zondag 29 maart 2015
The theory of everything
Een paar weken terug
zijn we in Amsterdam nar de bioscoop geweest. We zagen daar de film van Stephen
Hawking. Heel aangrijpend, extra aangrijpend omdat sommige scènes erg
herkenbaar waren. Zijn beginfase dan, van het doorgaan met de ziekte ALS. De
scene waarin hij nog loopt. Zijn benen slepend voortbeweegt en dan tegen de
grond smakt. Leren omgaan met steeds meer beperkingen en toch doorgaan. Een
briljant wetenschapper worden en dat ondanks alles ook blijven. Zo ongelooflijk
knap. Wel heftig om te zien. Ook als MS-patiënt krijg je onherroepelijk te maken
met achteruitgang. Het inleveren van mogelijkheden. De treurige teloorgang van
de dingen…… Misschien moet ik me toch eens gaan richten op de wetenschap.
Hoe dan ook, ik heb
wat moeite met verval. Verse bloemen op een vaas vind ik eerlijk gezegd dan ook
wat treurig. Ze worden zo snel lelijk. Nepbloemen die oud en lelijk worden zijn
overigens helemaal het toppunt van treurigheid. Maar dit terzijde.
We waren in de
Tuschinski bioscoop. Ook oud, met een stukje vergane glorie misschien, maar
toch mooi. Toen we zaten te wachten totdat we naar onze zaal konden, zagen we
opeens een dikke muis lopen tussen de pluche stoelen. Een grote dikke
volgevreten muis. Had zeker het zwarte gat gevonden. Na de film, nog een beetje
onder de indruk, dronken we een wijntje in de stad. Voor het café speelde een
straatmuzikant, die telkens weer het publiek aan het dansen kreeg. En wij, wij
hadden het over vergankelijkheid en hoever je zou gaan in het zorgen voor
elkaar. Ach, misschien moeten we dat ook maar nemen zoals het komt.
In Amsterdam brak er
een stuk van mijn kies. Jawel, daar was het blijkbaar weer tijd voor. Toen ik
later die week bij de tandarts kwam, bleek dat er een zenuwbehandeling nodig was.
Dus daar was ik even mooi weer klaar mee. Inmiddels is dat allemaal weer
verholpen, maar ik kan niet zeggen dat het allemaal zo goed gaat. Ik heb veel
last van spierpijn. Eerst rondom mijn heupen en nu heb ik een pijnlijke schouder
en ook verder zo hier en daar wat last.
Afgelopen woensdag
mijn hardlooptraining maar eens overgeslagen. Vanochtend heb ik wel weer
gelopen, maar dat was meer wandelen en af en toe een klein stukje joggen. Dus
wat moet ik ermee? Niks denk ik, gewoon dat doen wat lukt en het even wat
rustiger aan. Eigenlijk is het wel logisch, er zijn veel beslommeringen geweest,
dingen om je druk om te maken. We staan voor verandering. Langzamerhand kom ik
op een punt dat je in moet zien dat sommige dingen niet meer gaan. Loslaten
misschien. En ach, het eind van iets is ook altijd weer de belofte van een
nieuw begin. Mijn eigen theory of everything.
Abonneren op:
Posts (Atom)